καθώς ανέμισαν
τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
- και την επρόσεξα -
την ωραία
νεαρή
κόρη
με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα
κι' αμέσως σκέφτηκα
- και "φιλοσόφησα" -
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
- μα είμαι βέβαιος -
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι' έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι
και να ματώνη η καρδιά του
ν' απελπίζεται
ως θ' αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ' ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο
Εγγονόπουλος Nίκος
13 σχόλια:
καλή σου μέρα.
καλώς σε βρήκα, καλώς με βρήκες (πώς;).
και πού ήξερες ότι ο Εγγονόπουλος μου μίλησε και είμαι ο "αγαθός" που αναφέρει;
Oλα τυχαία συμβαίνουν τελικά...
η μήπως οχι?
δεν ξέρω!
την έχω κάνει πολλές φορές την ερώτηση...
Οπότε ας τα αφήσουμε ως έχουν..
Πολύ όμορφο το blog σου :)
Καλήσπέρα
Σ'ευχαριστώ..
Mπα...δεν τρελλάθηκα με τα βάσανα της αγάπης του Εγγονόπουλου....
Πολύ συγκίνηση..με αβέβαια ειλικρίνεια...
τεχνικό, " η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της.."
τι σημαίνει άραγε απαλή στρογγυλάδα...
λες και θα μπορούσε νάναι και διαφορετικά..
Αμ και το άλλο ?.. "στ' ολότελα
άδειο μικρό κρανίο.."
ενω το δικό του ειναι γεμάτο....
Ασε μας ....
Καιρό είχες να ανεβάσεις ποστάκι ηδονικούλα...
Και διάλεξες Εγγονόπουλο, λες και ήξερες τις προτιμήσεις μου... χεχε
Μην ξαναχαθείς!
Καλως σε βρήκα... όμορφο άβαταρ
Μικρό παιδάκι ο Έρωτα ,τραβά από το χέρι την μάνα Ύπαρξη σε όλα τα φανταχτερά ,κενά (συνήθως) και μη, που του κινούν το ανώριμο ενδιαφέρον του. Γκρινιάζει ,κλαίει και χτυπιέται όταν δεν παίρνει το παιχνίδι που θέλει ,ενώ πηδάει από χαρά όταν το κρατά στην αγκαλιά του .Για λίγο .Μετά το σπάει για να δει πως δουλεύει.Βαριέται .Θέλει κι άλλο.
Η γιαγιά Αγάπη όμως ,το μαλώνει. Δεν παίζουν έτσι με τις καρδιές των άλλων ,του λέει. Γιατί η θάλασσα που κρύβει η κάθε καρδιά ,μπορεί να σε ταξιδέψει μακριά ,αλλά και να σε πνίξει . Και πάντα ,η πιο άγρια θάλασσα ,είναι αυτή που έχουμε στην καρδιά μας.
.
.
Αυτά μου είπε η γιαγιά Αγάπη όταν διάβασα αυτό το ποίημα σου.
ωραια τα λες κοπελια ηδονικη...
εκεινο που με μπερδευει λίγο ειναι το φυλο και ο αριθμός των συμμετεχοντων ...
αν και πολλα αγορια βλεπω να ανακαλυπτεις και να καλεις, μηπως να βαλουμε εμεις τα κοριτσια;
οσο για την οργανωση ...
ξερω, ξερω...θανε αψογη!
εχεις πολυ πλακα
Πόσο αστείο αλήθεια,να αμφισβητηθεί ο Εγγονόπουλος,για την απαλή στρογγυλάδα των μαστών και για το "μικρόν κρανίο"!Πολύ μπροστά της εποχής του σε βάθος χρόνου "είδε" τη συρρίκνωση του νου,του θηλυκού νου,που από το φυσικό ζητούμενο του αρχέγονου αρσενικού κυνηγού ,έγινε το ετοιμοθάνατο ηθικά θήραμα ,που έντεχνα ξαπλώνει-όντας πεπειραμένη κυνηγός,για να πιάσει το θήραμά της. Μα και φυσικά χρησιμοποιεί τη γυναίκα και τον γυναικείο νου,διότι είναι γνώστης πως η ευφυία δεν είναι σε αρσενικό εγκέφαλο.Ένας άντρας μπορεί να είναι έξυπνος μόνο μέχρι του σημείου,που θα πέσει στο λάγνο θηλυκό κάλεσμα.Και τότε η πτώση την νόησής του είναι ακαριαία σε πολύ χαμηλό επίπεδο.Παρ όλα αυτά,ωραίο Blog.
Δημοσίευση σχολίου